Πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την απαλοιφή των διακρίσεων φύλου , όπως φαίνεται και σε πρόσφατη ερώτηση πολλών ευαισθητοποιημένων κυβερνητικών βουλευτών προς τον κ. Υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

 Σταθερή θέση του ΓΟΝ.ΙΣ. είναι η κατάργηση του αναχρονιστικού Β.Δ. Ν. 4051/1960 (ΦΕΚ Α' 68) αλλα και των διατάξεων του Π.Δ. 108/83, που έχει εκδοθεί κατ΄ εφαρμογή του ν. 4051/1960, «Περί ενισχύσεως απροστάτευτων παίδων» και θέτει αναχρονιστικές προϋποθέσεις υπαγωγής των δικαιούχων στα προγράμματα προστασίας.

  Αντίθετα με τις ποικίλες Διακηρύξεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και περί Δικαιωμάτων του Παιδιού, της ισότητας των δύο φύλων κλπ, ο συγκεκριμένος νόμος μεταξύ άλλων, επιμένει να περιλαμβάνει τους αναχρονιστικούς όρους «εξώγαμα κι έκθετα τέκνα», αλλά και να αποκλείει τεχνηέντως τους χήρους ή οικονομικά αδύναμους πατεράδες από τον κατάλογο των δικαιούχων των επιδομάτων για τα ανήλικα παιδιά τους (ν. 4051/1960 εδάφια 2,3&4). Με υπομνήματά μας και διαμαρτυρίες (2013 και 2014) προς τους αρμοδίους υπουργούς έχουμε κατ επανάληψη θέσει το ζήτημα και είχαμε λάβει υπόσχεση για την κατάργηση του.

   Επίσης με την Υπουργική Απόφαση (ΥΑ 3634/1982) το ηλικιακό όριο που ισχύει σήμερα είναι το 16ο έτος. Ωστόσο, κατά τις σύγχρονες συνθήκες και κατά τη γνώμη του Συνηγόρου του Πολίτη, η υιοθέτηση του 16ου έτους δεν εξασφαλίζει επαρκή προστασία. Επίσης, το όριο των 16 ετών υπολείπεται σε σχέση με την ηλικία που υιοθετεί η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που ορίζει ότι «Για τους σκοπούς της παρούσας Σύμβασης, θεωρείται παιδί κάθε ανθρώπινο όν μικρότερο των δεκαοκτώ ετών».

   Επισημαίνεται όμως, ότι το κοινωνικοασφαλιστικό μας σύστημα προβλέπει κάλυψη παιδικών αναγκών και για τα χρόνια φοίτησης σε αναγνωρισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα, συνεπώς, πολύ περισσότερο θα έπρεπε να υφίσταται αντίστοιχη πρόβλεψη σε προνοιακό πρόγραμμα για παιδιά που χρήζουν προστασίας επειδή οι γονείς είτε δεν υπάρχουν, είτε δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τις ανάγκες διαβίωσης

   Για τους λόγους που αναπτύχθηκαν παραπάνω προτείνουμε:

• Να αυξηθεί στα 18 έτη, κατ' ελάχιστο, το όριο ηλικίας των δικαιούχων, και αν είναι δυνατόν να επεκταθεί για να καλύψει για τα παιδιά που συνεχίζουν σπουδές.
• Στο άρθρο 2, εδάφιο 3, του ν.4051/1960, όπου ορίζεται το πεδίο εφαρμογής του νόμου να απαλειφθεί η διάκριση μεταξύ πατέρα και μητέρας.
• Στο άρθρο 2, εδάφιο 4, του ν.4051/1960 να απαλειφθεί η κατηγορία «εξώγαμα και έκθετα» και να υιοθετηθεί η σύγχρονη ορολογία. Δηλαδή να γίνεται μνεία για παιδιά που γεννήθηκαν χωρίς γάμο των γονέων τους ή/και παιδιά που διαβιούν σε μονογονεϊκές οικογένειες και παιδιά εγκαταλελειμμένα από τους γονείς τους.
• Στο άρθρο 1 του ΠΔ 108/1983 η ταξινόμηση των κατηγοριών των ασθενειών με βάση τις οποίες οι γονείς κρίνονται προκειμένου να ενταχθούν τα παιδιά τους στο πρόγραμμα παιδικής προστασίας, θα πρέπει να είναι ενδεικτική, με καίριο στοιχείο το πραγματικό γεγονός της ανικανότητας προς εργασία και όχι το είδος της ασθένειας του γονέα.
• Στο άρθρο 1, παρ. 2 του Π.Δ.108/83 να απαλειφθεί η προϋπόθεση εγκλεισμού των ψυχικά αρρώστων και αναπήρων σε ειδικά ιδρύματα.
• Να επανεξετασθεί το ύψος του εισοδήματος που λαμβάνεται υπόψη για την καταβολή της παροχής και να αυξηθεί. Επίσης να αναπροσαρμοστεί το ύψος της χορηγούμενης παροχής δεδομένου ότι το ποσό αυτό είναι εξαιρετικά μικρό, για τη συγκεκριμένη κατηγορία επιδοτουμένων
  
      Το πρόγραμμα ενίσχυσης απροστάτευτων παιδιών, δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Κατά την επανεξέταση του προγράμματος είναι κρίσιμο να ληφθούν υπόψη στοιχεία όπως (α) η ύπαρξη πολλών ανέργων που συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και κοινωνικής ένταξης, (β) οι αλλαγές στα κοινωνικά πρότυπα όσον αφορά την οικογένεια (περισσότερα νοικοκυριά με ένα γονέα – παρένθετη μητρότητα, παρένθετη πατρότητα , άγαμες μητέρες μη αναγνωρισμένων τέκνων ), (γ) η υπογεννητικότητα και (δ) η αυξητική τάση του φαινομένου της εκπαιδευτικής διαρροής.
  
    Μία πρόσθετη θεώρηση επιβάλλει τη σύγκριση του ύψους και των προϋποθέσεων οικονομικής ενίσχυσης των απροστάτευτων παιδιών με τις παροχές των περιπτώσεων ειδικής προστασίας όπως η αναδοχή.
  
  Είναι θετικό βήμα που βουλευτές της κυβέρνησης διαπιστώνουν και θέτουν ευθέως το θέμα.
  
    Σχετικά με την ευρύτερη κάλυψη μονογονεικών οικογενειών και την απονομή των επιδομάτων και στα παιδιά που προέρχονται από διαζευγμένες οικογένειες δημιουργείται μείζον πρόβλημα καθώς θα αποτελέσει επιδότηση του διαζυγίου που ως γεγονός αποτελεί επιλογή του ενός ή και των δύο γονέων σε αντίθεση με τις μονογονεικές (ορφανά και παιδιά με ένα μόνο γονέα αγνώστου πατρός) που δεν αποτελεί επιλογή τους. Λύση, ιδιαίτερα την εποχή της κρίσης, αποτελεί ο επιμερισμός των υποχρεώσεων και στους δύο διαζευγμένους γονείς με την διατήρηση της κοινής επιμέλειας και μετά τυχόν διαζύγιο.
  
    Με ικανοποίηση παρατηρούμε ότι γίνεται πλέον η διάκριση μεταξύ μονογονεικής και διαζευγμένης οικογένειας αφού, ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ είναι αυτή που αποτελείται από ένα μόνο γονέα, δηλαδή ΜΟΝΟ στις περιπτώσεις θανάτου του ενός γονέα, στις περιπτώσεις αφάνειας του ενός γονέα, στις περιπτώσεις των άγαμων μητέρων, και σε σπάνιες περιπτώσεις που ο ένας γονέας μόνος του ασκεί κατ αποκλειστικότητα ή μετά από σχετική ανάθεση τη ΓΟΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ανηλίκων συνολικά. Τουναντίον η διαζευγμένη οικογένεια είναι μια διπυρηνική οικογένεια στην οποία υπάρχουν οι δύο γονείς αλλά ο ένας γονέας ασκεί απλώς και μόνο την επιμέλεια των τέκνων, η οποία κατά τις ισχύουσες διατάσεις του οικογενειακού δικαίου αποτελεί μέρος μόνο της γονικής μέριμνας, (άρθρο 1510 ΑΚ). Οι διαζευγμένοι γονείς υφίστανται και οι δύο εν ζωή και έχουν αμφότεροι δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις για την ανατροφή του παιδιού, μεταξύ των οποίων και υποχρέωση διατροφής
  
    Ταυτόχρονα οι περιορισμένοι οικονομικοί και κοινωνικοί πόροι είναι αναγκαίο να κατευθύνονται πρωτίστως στους πραγματικούς δικαιούχους, δηλαδή στις μονογονεικές οικογένειες και στα παιδιά που βρίσκονται με ελλιπείς πόρους (παιδική φτώχεια).
  
    Έχοντας θέσει από διετίας το ζήτημα στα αρμόδια υπουργεία έχουμε προτείνει την υιοθέτηση ως αποκλειστικού και μοναδικού κριτηρίου την παιδική φτώχεια και επομένως την διεύρυνση των επιδομάτων σε όλα τα παιδιά ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από οικογενειακή κατάσταση.
  
    Κατόπιν των παραπάνω διαπιστώσεων, αναμένουμε την περαιτέρω ευαισθητοποίηση των αρμοδίων , ώστε τα επιδόματα να απονέμονται στους πραγματικούς δικαιούχους και να αποφεύγονται σφάλματα και ανακολουθίες κατά την απονομή τους.
  
                                                                   
  
                                                                                       ΔΣ ΓΟΝ.ΙΣ.