Αν με ρωτήσει κάποιος τι θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία τότε αναβλύζουν από το μυαλό μου μυρωδιές φαγητού, εικόνες από παιχνίδια σε αλάνες, τους γονείς μου ερωτευμένους, τον πατέρα μου να μαγειρεύει και τη μητέρα μου να γκρινιάζει ότι έβαλε πολύ αλάτι και εμάς τα παιδιά να τρώμε χαρούμενα γιατί ο πατέρας έφτιαχνε πάντα κάτι πρωτόγνωρο και κρεμόταν απ' τα χείλη μας να ακούσει αν μας άρεσε.

Τα σημερινά παιδιά δυστυχώς αν τα ρωτήσετε είτε ζουν μαζί με τους γονείς τους είτε είναι παιδιά διαζευγμένων ζευγαριών πώς περνούν, τα βλέμματα τους κουβαλούν θλίψη, οργή, θυμό, απίστευτα ερωτηματικά (γιατί συμβαίνουν όλα αυτά σ' εμένα;) και όλα μα όλα ζητούν αγάπη, ζεστασιά και αγκαλιά.

Το διαζύγιο είναι ένα αδηφάγο τέρας, μια διαδικασία ψυχοφθόρα με διάφορες παραμέτρους όπως ποιος θα πάρει το σπίτι, που θα μείνουν τα παιδιά, πότε θα τα βλέπω, διατροφή, παππούδες, γιαγιάδες αλλά και νταντάδες.

Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, αν εμείς οι γονείς δεν διατηρήσουμε τη ψυχραιμία μας και αν αφήσουμε να μας κυβερνήσει ο θυμός γιατί ο άλλος μας χώρισε και εμείς είχαμε επενδύσει προσδοκίες σε αυτό το άτομο, αν αφήσουμε να μας κατακλύσουν εν τέλει η πίκρα, η εκδίκηση, η οργή, η θλίψη, τότε έχουμε ξεχάσει την ταυτότητα μας που λέγεται γονιός.

Θα έχουμε ξεχάσει μέσα στη σύγκρουση μας τα παιδιά μας. Θα έχουμε ξεχάσει ότι χρειάζονται φαγητό, μπάνιο, διάβασμα, παραμύθια, παιχνίδι και το κυριότερο, αγάπη. Στην καλύτερη περίπτωση θα τα έχουν αναλάβει η γιαγιά και ο παππούς γιατί η μαμά εργάζεται, πρέπει να βγει βόλτα ή να πάει στο δικαστήριο γιατί μαλώνει με τον μπαμπά.

         Πού πήγε εκείνη η ευτυχισμένη οικογένεια που είχαν όνειρα και σχέδια για το μέλλον;

Θυσιάστηκε στο βωμό μικροεγωϊσμών, ανωριμότητας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως γονείς και ως ζευγάρι που πρέπει να φροντίζει και να καλλιεργεί τη σχέση του για να μη φυλλοροίσει με το πρώτο ξενοκοίταγμα και τον πρώτο καβγά.

Η δημιουργία οικογένειας είναι δέσμευση ζωής απέναντι πρώτα στα παιδιά μας και μετά στο σύζυγο μας, γιατί τα παιδιά μας έχουν ανάγκη τη δική μας παρουσία και φροντίδα. Έχουν ανάγκη και οφείλουμε να τους δώσουμε μια καλύτερη ανατροφή από αυτή που είχαμε γιατί εμείς είμαστε σοφώτεροι και έχουμε εντοπίσει τα “λάθη” των δικών μας γονέων.

Δεν είμαστε όμως σοφότεροι. Είμαστε μια ανεκπαίδευτη κοινωνία χωρίς κανόνες, χωρίς όρια που την κυβερνούν αρνητικά συναισθήματα και αρνητικοί κυβερνήτες που δε νοιάζονται κατ' ουσία για την προστασία της παιδικής ηλικίας όπως δε νοιάζονται και για την τρίτη ηλικία.

Ο ΓΟΝ.ΙΣ εδώ και δέκα πλέον χρόνια διαμαρτύρεται, προσφέρει κοινωνικό έργο και λύσεις για το αδιέξοδο που φέρνει το διαζύγιο σε όλες τις ηγεσίες του υπουργείου δικαιοσύνης. Κανείς όμως δε φαίνεται να νοιάζεται.

Γιατί άραγε να νοιαστούν οι ξένοι για τα δικά μας παιδιά; Έχω την υποψία ότι και τα δικά τους παιδιά μεγαλώνουν στον αυτόματο πιλότο.

Μόνο που τα δικά μας παιδιά μας οδηγούν να τα στέλνουμε στο δικαστή ή στον εισαγγελέα για να πει με ποιον από τους δύο θέλει να μείνει. Μας λένε να φωνάξουμε περιπολικό να γίνει καταγραφή παραβίασης επικοινωνίας όταν δεν τα βλέπουμε. Να πάμε στο δικαστήριο για να θρέφουμε οικονομικά και ψυχικά ένα σύστημα που δε νοιάζεται για τα παιδιά μας.

    Τόσο δύσκολο το βρίσκετε όταν χωρίζετε να πάρετε ψύχραιμα και από κοινού αποφάσεις για τα παιδιά σας;

Τα παιδιά περιμένουν από τους γονείς τους αποφάσεις. Αν τα παραμυθιάζουμε όσο είναι μικρά, κάποτε θα μεγαλώσουν. Και τότε γίνονται αμείλικτοι κριτές.

Τότε όμως θα είναι αργά. Γιατί θα έχουν χάσει ότι πιο όμορφο στη ζωή τους, αυτό που θα τα συντροφεύει και θα ορίζει την ενήλικη τους ζωή.

Τη χαμένη παιδική τους ηλικία.

Ποιος θα τους δώσει πίσω τα χαμένα παιδικά χρόνια;

        Οι δικαστές, το σύστημα, οι γονείς τους;     

*Μαίρη Γεωργιάδου

Συντονίστρια Κέντρου Στήριξης Οικογενειακών Σχέσεων ΓΟΝ.ΙΣ

Εκπαιδευτικός/Μεταφράστρια/Μετεκπαίδευση Παίδων Αγ. Σοφία “Προαγωγή Ψυχικής Υγείας Παιδιών-Εφήβων/Ανάγκες της Οικογένειας”