Μια νέα χρονιά άρχισε, νέες καταστάσεις θα χωρέσουν στη ζωή μας κι εμείς ανέτοιμοι.
Στη ζωή μας προστίθενται χρόνια κι ίσως αυτό είναι που τρομάζει πιο πολύ κι από το θάνατο. Ο κίνδυνος μέγας κι ορατός. Χάνουμε " λέει " το παιχνίδι του ελέγχου. Μας παίρνουν μέσα από τα χέρια μας το μόνο εφόδιο που μας έδωσαν οι " οικείοι " κι αυτό μας προσδίδει κύρος. Ένα κύρος που δεν χρειάζεται την επιβεβαίωση κανενός, μια επιβεβαίωση που δε ζητά την άδεια κανενός και που είναι κυρίαρχη. Μια κατάσταση όμως "σκληρή" για τους ανθρώπους που ζουν κι αναπνέουν στο χώρο μας κι αυτή η κατάσταση φέρνει άλλους, αλλά δικούς μας ανθρώπους σε απόγνωση .
Είναι σκληρό να βλέπεις έναν άνθρωπο μπροστά σου και να κυλούν δάκρυα από τ΄ αγαπημένα μάτια του από θυμό, απόγνωση αλλά κι αγάπη. Του ζητώ να επιβάλλει στη ζωή του αυτό που εγώ ξέρω ότι είναι " καλό ". Ποιος όμως, μου απαντά, ποιος ξέρει ποιο είναι πιο καλό και πιο χρήσιμο στη ζωή του παιδιού μου σήμερα; Ποιος ή ποια έχει την ικανότητα ν΄ απαντήσει αν τα " γουστάρω μου " εμπεριέχουν και τις αξίες που θέλω να δώσω στους ανθρώπους που αγαπώ; Μήπως ο τρόπος που " έτσι θέλω " να περάσω τις αξίες κινδυνεύουν να μετατραπούν σε αντιδράσεις που δεν θα ελέγχονται ούτε σήμερα, ούτε αύριο.
Αυτό θέλουμε να δώσουμε σαν εφόδιο, σαν αξία, σαν ουσία ζωής κι αγάπης που να διαρκεί αιώνια , όπως η αέναη κίνηση του φωτός, του νερού και του οξυγόνου στοιχείων που είναι ζωή, χωρίς " έτσι θέλω εγώ ";
Αυτά μάθαμε είναι η αλήθεια και μ΄ αυτά έχουμε πορευτεί στη μικρή κι ελάχιστη ζωή μας και τα έχουμε καταφέρει. Αλλά ΜΗ ξεχνάμε και την αλήθεια, ότι μας πόνεσαν αρκετές φορές οι καλοί κι ευλογημένοι γονείς μας με το τρόπο που μας " ανάστησαν ". Κλάψαμε, έστω κι από μέσα μας, πολλές φορές και θέλαμε να μεγαλώσουμε, να κάνουμε δική μας οικογένεια, για να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ εμείς όλα όσα μας πόνεσαν. Όπως σήμερα, μπροστά μας το παιδί μας βιώνει ακριβώς αυτό που εμείς ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ να καταφέρουμε! Κ Λ Α Ι Ε Ι !!! Κ Λ Α Ι Ε Ι κι εμείς σφιγγόμαστε, λες και μας έχουν φορέσει τσέρκια, απ΄ αυτά που "σφίγγουν " τα βαρέλια και δεν επιτρέπουν να ξεφεύγει σταγόνα κρασιού, γιατί το κρασί είναι ο κόπος μιας ζωής. ΄Ας σκεφτούμε όλοι οι γονείς τι σημασία έχει και πόσος κόπος χρειάζεται ;
Γη καθαρή, αμπέλι υγιές, νερό με προσοχή, να μεγαλώνει κι όχι να σαπίζει τις ρίζες του, νοιάξιμο ιδιαίτερο στο κλάδεμα κι όταν φτάσει ο καιρός της καρποφορίας ακόμα πιο ιδιαίτερη φροντίδα αλλά και πόση η χαρά μας στη διάρκεια του τρύγου! Όμως λίγος καρπός θα πέσει κάτω και λίγος θα μείνει στο αμπέλι παρά τη θέληση μας.
Ας δούμε τη σχέση αμπελιού - παιδιού.
Η γη, εμείς οι γονείς. Αμπέλι, το παιδί μας. Ρίζες η αγάπη και οι αξίες που τους μεταφυτεύουμε στο κλαράκι –καρδιά του.
Νερό, η δική μας συμπεριφορά απέναντί του.
Κλάδεμα, η φροντίδα που του οφείλουμε όσο καιρό αγωνίζεται με τις κρατούσες καταστάσεις " να μη σαπίζει τις ρίζες του "! Δίπλα μας, δυστυχώς, υπάρχουν παιδιά με " σάπιες κι αδύναμες " ρίζες ή από πολλή φροντίδα (νερό), ή από έλλειψη φροντίδας (αγάπης).
Καρπός και κρασί σε δρύινα βαρέλια είναι η επιτυχία των κόπων όλων μας.
Η επιτυχία του/των παιδιού/παιδιών μας είναι για μας ό,τι ο ήλιος για το σκοτάδι.
Αυτό επιδιώκουμε. Αυτό λαχταρούμε. Αυτό θέλουμε για μας αλλά και για τους άλλους οικείους και γνωστούς; Το αμπέλι δεν απαντά όταν το ρωτήσουμε. Το παιδί μας το ρωτήσαμε; Το καταστήσαμε με αγάπη υπεύθυνο του εαυτού του; Μας απέδειξε πως βιώνει την ευθύνη του απέναντι στη ζωή και στη ζωή του; Αν μας το απέδειξε γιατί δεν το εμπιστευόμαστε; Κι αν δεν μας απέδειξε την υπευθυνότητα του, τι φταίει ;
Μήπως του επιτρέπουμε να " πετάξει " αλλά του έχουμε " δέσει " τα φτερά γερά από το χέρι μας κι αυτό δεν έχει τη δυνατότητα να καταλάβει τι ζητάμε από αυτό; Να πετάξει ή να πετάξει ΜΟΝΟ όταν " εγώ " θέλω; Φοβάμαι ότι πάρα πολλές φορές , στο παιδί μου, επέτρεπα να " κοροϊδεύει " τον εαυτό του χωρίς να είμαι ενήμερος του τι κάνω.
Δεν το ήθελα και το φοβόμουν, μήπως κάπως έτσι τα καταφέρω . Το παιδί μου το αγαπώ και το αγαπώ έχει την έννοια ότι θέλω να μάθει τη ζωή όπως αυτή είναι και όχι τη ζωή του κουκουλιού! Το αγαπώ σημαίνει το εμπιστεύομαι για ό,τι ξεκινά να καταφέρει, είμαι δίπλα του, και παράλληλα τρέμω μήπως δεν τα καταφέρει. Το τρέμω μου όμως επ΄ ουδενί δε θα γίνει το φρένο της ζωής του αλλά η άλλη πλευρά που θα εμπιστεύεται τις αποφάσεις του και θα συμπαραστέκεται στους " υγιείς " αγώνες του. Πρώτα εμείς να νοιώσουμε τις δυνάμεις μας και τις δυνατότητές μας, να ζούμε προσγειωμένα κι οι στόχοι μας να βρίσκονται κοντά στην άκρη των δαχτύλων μας, έτσι που να είναι δυνατή η πραγματοποίηση τους κι στόχοι άπιαστοι που θα υποχρεωθούν τα παιδιά μας να πραγματοποιήσουν μ΄ εξασφαλισμένη την αποτυχία. Έτσι θα χρεωθούν στο ξεκίνημα της ζωής τους μια δική μας αποτυχία σαν δική τους κι έτσι εμείς θα νοιώσουμε αποτυχημένοι γονείς. Αποτυχημένοι για τους άλλους. Για μας; Τι σκοπεύαμε; Τι δε καταφέραμε και το ζητάμε από τα παιδιά μας;
Κι εκείνα, μπροστά μας, μ΄ ένα δάκρυ σκληρό και πονετικό ν΄ απορούν γιατί τόση σκληρότητα από ανθρώπους που τους αγαπούν; Από ανθρώπους που αγωνίζονται να είναι καλύτεροι γονείς, ανθρωπινότεροι; Τι φοβόμαστε και σκληραίνουμε τόσο; Ο φόβος του θανάτου ή ότι χάνουμε τον έλεγχο από τα χέρια μας;
Ας αποφασίσουμε ειλικρινά να ψάξουμε τι μας φοβίζει τόσο πολύ όλους μας. Ίσως τότε δούμε τα μάτια των παιδιών μας να δακρύζουν από αγάπη, συγκίνηση κι εμπιστοσύνη για τους ανθρώπους που τους πρόσφεραν το δώρο της ζωής, μιας ζωής όμοιας μ΄ αυτήν που πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε.
Ας ψάξουμε μέσα μας τι μας πονούσε πιο πολύ στη σχέση μας με τους γονείς μας και τους " δικούς " μας και λιγότερο για τους γνωστούς, φίλους και γείτονες. Κι αν το ανακαλύψουμε ας το αποφεύγουμε σαν το χειρότερο εχθρό μας, γιατί πάντα θα είναι επώδυνο.
Η καρδιά μας αντέχει πολλά αλλά η αγάπη για τα παιδιά μας θέλει εμπιστοσύνη, ελπίδα για τους αγώνες τους και διαθεσιμότητα για να βοηθήσουμε όταν μας ζητηθεί, σε πιο δύσκολες στιγμές που όλοι μας ζήσαμε και περάσαμε.
Ο θάνατος δεν είναι ό,τι φοβερότερο υπάρχει στη ζωή μας. Υπάρχει η ανυπαρξία ευγνωμοσύνης, τρυφερότητας κι αγάπης. Θάνατος συναισθηματικός!
Ποιος έχει τον έλεγχο και ποιος αποφασίζει; Τα χρόνια περνάνε, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, οι καταστάσεις αλλάζουν, η ζωή κάθε μέρα έχει άλλες χρειαζούμενες στάσεις ζωής κι εμείς καλό θα είναι ν΄ αποφασίζουμε σιγά-σιγά ότι ο έλεγχος δεν είναι αυτός που τροφοδοτεί τη ζωή μας. Το μοίρασμα ευθυνών με βάση νέα πραγματικά δεδομένα ίσως είναι το χρησιμότερο και πιο απαραίτητο εφόδιο στη καθημερινότητά μας.
Η ζωή μας έχει περάσει από πολλά στάδια. Η ζωή των παιδιών μας περνά από πολλά στάδια. Έχουμε δίκιο. Έχουν δίκιο. Εμείς έχουμε αποκτήσει βιώματα κι εμπειρίες και τα παιδιά μας βιώματα, εμπειρίες, όνειρα κι ελπίδες. Ελάτε να " παντρέψουμε " τα βιώματά μας με τα βιώματά τους, τα σχέδια ζωής τους, τα όνειρά τους και τις ελπίδες τους και τότε η γη μας θα γίνει πιο φωτεινή.
Τάκης Βουγιούκας ©
( 2 Ιανουαρίου 1999)
