Μαίρη Γεωργιάδου Γονέας , Παιδαγωγός
«Όπως όταν εστιάζεις σε κάτι μέσα από τον μεγεθυντικό φακό, έτσι και όταν επικεντρώνεσαι στο παιχνίδι ανακαλύπτεις ότι περιέχει όλες τις τάσεις ανάπτυξης στην εξέλιξη ενός παιδιού σε μια συμπυκνωμένη φόρμα και είναι από μόνο του μια κύρια πηγή ανάπτυξης.»
Vygotsky, L., 1978 (Ρώσος Ψυχολόγος).
Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να ασχοληθεί κάποιος με την ψυχαγωγία του παιδιού του. Μέσα από τον κυκεώνα των προσφερόμενων προγραμμάτων, παιδότοπων, εκδηλώσεων και παιχνιδιών είναι εύκολο να παρασυρθεί ένας πρωτάρης γονέας, με αποτέλεσμα να πελαγοδρομεί ο ίδιος και να αποπροσανατολίζει το παιδί.
Με βάση την αρχή ότι το παιδί χρειάζεται καθοδήγηση και συμπαράσταση με ό,τι καταπιάνεται, είναι απαραίτητο εμείς οι ίδιοι ως γονείς να είμαστε συγκροτημένες προσωπικότητες με ξεκάθαρες απόψεις. Καλά και άγια τα σύγχρονα βιβλία , οι ειδικοί πάσης φύσεως και ο καταιγισμός της τηλεόρασης (της εύκολης στάθμευσης του παιδιού), όμως είναι αναγκαίο να αντισταθούμε και να μην ξεχνάμε πως μεγαλώσαμε εμείς.
Κατ’ αρχήν ας αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν έξω από το σπίτι, σε παιδικές χαρές και σε όποιες μικρές οάσεις ανακαλύπτουμε, μεριμνώντας εμείς οι ίδιοι για την ασφάλεια τους, αφού εκ των πραγμάτων οι περισσότερες παιδικές χαρές δεν πληρούν τους κανόνες ασφάλειας είτε λόγω αμέλειας και πλημμελούς συντήρησης είτε λόγω της δικής μας έλλειψης αγωγής και των παιδιών μας. Σε κάθε περίπτωση, αρμόδιοι για τις παιδικές χαρές είναι οι δήμοι και οφείλουμε ό,τι επισημαίνουμε να τους ενημερώνουμε και να απαιτούμε τη ασφαλή λειτουργία των παιδικών χαρών όπως και την καθαριότητα τους.
Πολλοί από εμάς ζουν με την αγωνία με την γέννηση του παιδιού τους για την μόρφωση του και για την κουλτούρα που θα αποκτήσει. Μόλις το παιδί γίνει τριών χρόνων τρέχουν να το πάνε στο θέατρο για να αποκτήσει παιδεία. Το παιδί, με το που σβήνουν τα φώτα τρομάζει, του είναι όλα τόσο μη οικεία, και άντε να το πείσεις μετά να ξαναπάει θέατρο. Όλα στην ώρα τους. Εξάλλου, από τη στιγμή που θα πάει νηπιαγωγείο θα υποστεί τη δοκιμασία αυτή, όπως και τόσες άλλες ερήμην μας. Το θέατρο προϋποθέτει άλλου είδους παιδεία πρώτα.
Αρκετοί από εμάς φιλοδοξούμε να μεγαλώσουμε μικρούς Αϊνστάιν που διαβάζουν και κάνουν μαθηματικές πράξεις με το που θα πάνε νηπιαγωγείο. Γιατί πρέπει να κάνουμε μικρομέγαλα παιδιά, να τους στερήσουμε τον άδολο αυθορμητισμό τους πριν την ώρα τους; Στην πράξη έχει αποδειχτεί ότι τα παιδιά αυτά όταν πάνε δημοτικό βαριούνται την ώρα του μαθήματος και γίνονται δυνάστες για τη δασκάλα και τους συμμαθητές τους. Ακόμα, υπάρχουν περιπτώσεις τέτοιων παιδιών που αποκόπτονται από τις παρέες των υπόλοιπων παιδιών.
Για τα παιδιά είναι απλό.
Εκείνο που χρειάζονται είναι αγάπη, επικοινωνία και πολύ παιχνίδι.
Όσο και αν φαίνονται σύνθετα τα πράγματα, εντούτοις δεν είναι αυτή η πραγματικότητα.Για τα παιδιά είναι απλό. Εκείνο που χρειάζονται είναι αγάπη, επικοινωνία και πολύ παιχνίδι. Ας αφιερώσουμε τουλάχιστο μία ώρα τη μέρα για να τους διαβάσουμε παραμύθια και όχι εγκυκλοπαίδειες. Ακόμα και να αυτοσχεδιάσουμε για να εξάψουμε και τη δική τους φαντασία. Να τα παροτρύνουμε στις δημιουργικές κατασκευές και στην ελεύθερη ζωγραφική. Βέβαια πολλά από τα παιχνίδια που κυκλοφορούν είναι για μεγαλύτερη ηλικία από αυτή που δηλώνουν και έτσι πρέπει να επιλέξουμε το κατάλληλο μετά από πολλή σκέψη μη ξεχνώντας και την ασφάλεια του παιδιού, το οποίο δεν έχει συναίσθηση των κινδύνων.
Έχουμε το προνόμιο να ζούμε σε μια χώρα με ηλιοφάνεια τον περισσότερο καιρό, οπότε θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τους ανοικτούς χώρους όπως τη θάλασσα, το βουνό και τις βόλτες με αυτοσχέδιες εξερευνήσεις, τις παιδικές χαρές, τα πάρκα. Ακόμα και αν πάμε σε μουσείο, ας μην το βαρύνουμε , ας είναι μια απλή βόλτα, με αναφορές εξ απαλών ονύχων. Και κάτι τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό. Να τραγουδούμε! Να μάθουμε στα παιδιά μας να τραγουδούν τραγούδια για την ηλικία τους. Να τα κάνουμε να σκέφτονται, να επικοινωνούν, να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους. Και πάνω απ’ όλα να τα κάνουμε να περνάνε καλά.
