H ιστορία αφορά ένα μικρό παιδί που αν και δεν έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο το ίδιο στην αρχή της ζωής του, ήταν όμως ο κύριος αποδέκτης της συμπεριφοράς των άλλων , κάτι το οποίο ανάγκασε αυτό το παιδί να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων της ζωής των γονιών του, υπό το βάρος δυσβάσταχτων γεγονότων και εμπειριών για το ίδιο!

Το έτος 2006, σε μια αγροτική περιοχή κάπου στην Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε ο γάμος του ζευγαριού της ιστορίας αυτής (γυναίκα 22 ετών και ο άνδρας 30 ετών), κάτω από τις συμμορφωτικές πιέσεις της οικογένειας της κοπέλας, όπου επιτάσσεται οι γυναίκες να παντρεύονται μικρές στην ηλικία εάν δεν σπουδάζουν. Οι δύο νέοι δεν εργάζονταν πουθενά μέχρι τότε και τα μόνα τους έσοδα προέρχονταν από τις αγροτο-καλλιέργειες.

Το έτος 2007, το ζευγάρι αποφάσισε να ανοίξει μία δική του μικρή επιχείρηση και ...παράλληλα να κάνουν ένα παιδί. Πράγματι, το ζευγάρι κατόρθωσε να εκπληρώσει και τις δύο αυτές επιθυμίες του. Στα τέλη του 2007 γεννιέται ένα κοριτσάκι, το οποίο μετά 2 μήνες από τη γέννησή του μεταφέρεται στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, οι οποίοι κατοικούσαν σε διπλανό χωριό όχι πολύ μακριά από το γονεϊκό σπίτι.

Η μετακίνηση αυτή του παιδιού πραγματοποιήθηκε μετά από παρέμβαση της γιαγιάς η οποία θεωρούσε ότι το ζευγάρι δε θα μπορεί να μεγαλώσει το παιδί, αφού δεν υπήρχε ελεύθερος χρόνος, ούτε από τη μητέρα ούτε από τον πατέρα.. Η ίδια έλεγε: «Πρέπει να δουλέψουν στην επιχείρηση...δεν έχουν χρόνο...θα το μεγαλώσω εγώ το παιδί....». και οι 2 γονείς συμφώνησαν ...

Έτσι, το κοριτσάκι αυτό μεγάλωνε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, όπου τα όρια δεν ήταν σαφή, κοινά και συγκεκριμένα, δηλαδή από τη μία υπήρχαν έντονες απαγορεύσεις και από την άλλη υπερβολική φροντίδα αλλά και κάποιες φορές αδιαφορία για την εκμάθηση του σωστού και του λάθους! Οι γονείς του παιδιού επισκέπτονταν το σπίτι των παππούδων μια φορά την ημέρα σχεδόν κάθε μέρα, όχι μόνο για να δουν την μικρή τους κόρη, αλλά και να απολαμβάνουν το ζεστό φαγητό της γιαγιάς. Οι ευκαιριακές αυτές συναντήσεις του ζευγαριού με το παιδί τους περιορίζονταν σε ένα επιφανειακού τύπου ενδιαφέρον των γονιών προς το παιδί, όπου οι λεκτικές εκφράσεις δεν ακολουθούνταν από τις πράξεις. Π.χ. «Σε αγαπάει η μανούλα αλλά ...δεν θα σε αγκαλιάσει ...γιατί τρώει...θα σε αγκαλιάσει μετά!».
Και βέβαια δεν την αγκάλιαζε ποτέ! Αξιοσημείωτη ήταν η επιθετική συμπεριφορά της μικρής προς όλους και προς όλα, δηλαδή έσπαγε τα καινούργια της παιγνίδια, κλώτσαγε, έφτυνε όλους όσους δεν της έδιναν σημασία ή δεν της έκαναν τα χατίρια..
Πέρασε ο καιρός και το κοριτσάκι πήγε στον παιδικό σταθμό, όπου τα προβλήματα συμπεριφοράς έγιναν πιο εμφανή και πιο έντονα. Δηλαδή, εμφάνιζε δυσκολία προσαρμογής, αντιδρούσε βίαια λεκτικά και μη λεκτικά, έπαιζε μόνη της και παράλληλα με τα άλλα παιδιά, με αποτέλεσμα να απομονωθεί από τα άλλα παιδάκια.

Παρόλο που η νηπιαγωγός επέστησε την προσοχή στη συμπεριφορά του παιδιού και αναζήτησε τη συνεργασία των γονιών ή της γιαγιάς για την επίλυση του προβλήματος, παρόλα αυτά η γιαγιά δεν έδωσε τη δέουσα σημασία και έκρινε να μην στέλνει το παιδί στο Βρεφονηπιακό σταθμό, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στη νηπιαγωγό. Οι γονείς του παιδιού δεν έδωσαν επίσης, τη δέουσα σημασία για το πρόβλημα αυτό, καθώς εκείνη την περίοδο είχαν ήδη εμφανιστεί προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ τους .όπως π.χ. ελάχιστη επικοινωνία, αδιαφορία του ενός προς τον άλλον και απομόνωση.
Το έτος 2012, συνέβη ένα σοβαρό τροχαίο στη μητέρα του παιδιού, γεγονός το οποίο την καθήλωσε για 6 μήνες στο κρεβάτι. Κατά τη διάρκεια των 6 αυτών μηνών , η μητέρα διέμενε και αυτή στο σπίτι το πατρικό. Έτσι, τώρα πια η μικρή μας φίλη θα είχε και τη μαμά κοντά της ...όμως φαινόταν πολύ πληγωμένη αλλά και ανήμπορη η μαμά για να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού της ...

Ο πατέρας του παιδιού συνέχισε να διαμένει στο γονεικό σπίτι, στο διπλανό χωριό όπως προανέφερα, και δύσκολα έβρισκε το χρόνο καθημερινά να επισκέπτεται την γυναίκα του και τη μικρή του κόρη, καθώς έπρεπε να εργάζεται μόνος πια στην μικρή επιχείρηση που διατηρούσαν ως ζευγάρι.

Μετά το πέρας των 6 μηνών καθήλωσης στο κρεβάτι, η μητέρα επιστρέφει στο σπίτι αλλά αυτή τη φορά όχι μόνη της. Επιστρέφει υγιής με την μικρή κόρη της. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της γιαγιάς, η νηπιαγωγός δεν υποχώρησε από την αδιάφορη στάση της οικογένειας στο πρόβλημα της μικρής μας φίλης και συνέβαλε στην μετακίνηση του παιδιού στο σπίτι των γονιών του, αναφερόμενη στο Νόμο περί αμέλειας της φροντίδας του παιδιού από τους γονείς του. Η μικρή μας φίλη δεν άλλαξε μόνο σπίτι αλλά και σχολείο (παιδικό σταθμό) μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς τη δέουσα ενημέρωση και προετοιμασία για αυτές τις αλλαγές. Το διάστημα εκείνο (περίπου δυο μήνες μετά τις αλλαγές) η μικρή ήταν πολύ ήσυχη αλλά και σιωπηρή....

Όμως, και πάλι δε στάθηκε τυχερή η μικρή μας ...Το ζευγάρι αποφάσισε να χωρίσει κατά τη διάρκεια της μόλις δίμηνης διαμονής της στο σπίτι των γονιών της !!!
Σήμερα, η μητέρα έχει νοικιάσει διαμέρισμα κοντά στο πατρικό σπίτι (το σπίτι των παππούδων), εργάζεται στην μικρή επιχείρηση της γιαγιάς (μητέρα της) και η μικρή επέστρεψε ξανά στο σπίτι και πάλι του παππού και της γιαγιάς! Ο πατέρας μετά από πολλές διαμάχες και συγκρούσεις μεταξύ του ζευγαριού για αυτό το θέμα όπου εμπλέκονταν και η γιαγιά, καταθέτει 600 Ευρώ μηνιαίως για την ανατροφή της κόρης του. Ο ίδιος σπανίως εκφράζει το ενδιαφέρον του προς την κόρη του είτε για να την επισκεφτεί είτε για να περάσουν κάποιες ώρες μαζί.

Αυτό αποτελεί το ερέθισμα για συνεχείς καυγάδες και φασαρίες ενώπιον του παιδιού που προκαλούνται κυρίως από την πλευρά της μητέρας του παιδιού.

Έτσι, η μικρή μας φίλη, στην ηλικία των 6 ετών πια, παίζει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον ανάμεσα στους δυο γονείς της που μόλις γνώρισε και ακούει να ξεστομίζουν ο ένας στον άλλον: « Να πάρεις την επιμέλεια του παιδιού σου, εγώ δεν μπορώ να την μεγαλώσω», ή Η κόρη σου σού μοιάζει και έχει πάρει τα ελαττώματα σου» ή δεν είναι δικό μου παιδί αυτό.... για αυτό δεν με ακούει..». Υπάρχουν και άλλες συμπεριφορές κυρίως από την πλευρά της μητέρας της μικρής που δεν θα ήθελα να αναφερθώ για να μην προκαλέσω την οργή σας. Άλλωστε, δεν αποτελεί ο στόχος μας να εξοργιστούμε αυτή τη στιγμή, αλλά να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία στην έκφραση της μικρής μας φίλης ως απάντηση σε όλα τα προηγούμενα και κυρίως προς τη μητέρα της ενώ έκαναν μπάνιο στη θάλασσα: « Άφησε με να πνιγώ μαμά ... να ησυχάσω! Ιδού, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας τώρα πια...

Κλείνοντας, η σκέψη σας θα ανατρέχει στο είδος της διαταραχής που πιθανά θα εμφανίσει αυτό το παιδί και κάθε παιδί που αντιμετωπίζει μια παρόμοια εμπειρία ...  Θα αναρωτιέστε ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης, τότε, τώρα και στο μέλλον...


Πιστεύω πως οι στόχοι ένας προς ένας του Συλλόγου ΓΟΝ.ΙΣ. έρχονται να αγγίξουν όλα τα κομβικά σημεία τέτοιων παρόμοιων περιστατικών, να τα προλάβουν, να συμβουλεύσουν, να θεραπεύσουν...

 
* Πραγματική ιστορία
** ΟΜΙΛΙΑ στην ιδρυτική συνέλευση του ΓΟΝ.ΙΣ. Πάτρας στις 15 Σεπτεμβρίου 2013
Της κλινικής ψυχολόγου δρ Δέσποινας Σικελιανού
Συντονίστρια του Κέντρου Στήριξης Οικογενειακών Σχέσεων ΓΟΝ.ΙΣ. Πάτρας
Δημοσιεύεται με την γραπτή αδεια της Συγγραφέως